Zoveel van de originele Collega’s zit er nog in ‘De Collega’s 2.0′

december 11, 2018 In de zalen, Interviews, Nieuws, Varia

Vandaag komt ‘De Collega’s 2.0′ uit in de Belgische zalen, de nieuwe film van Jan Verheyen. De film is geïnspireerd op de iconische televisiereeks uit de jaren ’80, maar noem hem alsjeblieft geen remake of imitatie: “deze film mikt even goed op vijftienjarigen.”

Het zaadje

Zoals ongetwijfeld heel wat geniale plannen in het leven, begon het allemaal met een toevallig treingesprek. Ben Segers, Vlaanderen’s beste voorbeeld van een stoere acteur met een klein hartje, belandde op de trein met Mariano Vanhoof, oprichter van Fobic Films (‘Hasta La Vista’, ‘#hetisingewikkeld’). Al snel kwam het onderwerp op ‘De Collega’s’: een televisiereeks waarmee niet alleen scenarist Jan Materne, maar ook acteurs als Jaak Van Assche, Jonny Voners en René Verreth geschiedenis schreven in de vroege jaren ’80.

“Ik ben een enorme fan van die televisiereeks”, vertelde Segers destijds aan Vanhoof, en nu aan ons. “Het is een van mijn eerste kinderherinneringen, met het hele gezin in de zetel. Als tiener herontdekte ik de serie tijdens de herhalingen, en heb ik me er stevig in vastgebeten. Ergens is het zelfs daardoor dat ik zelf acteur wilde worden. Dat merkte ik op de toneelschool: andere studenten hadden een achtergrond in theater, ik was echt een televisiekind. En dan vooral dus eentje van De Collega’s. Eigenlijk is dit het perfecte eerbetoon aan wat ze toen voor mij betekenden.”

Al snel kwam Jan Verheyen aan boord om van de wilde plannen ook realiteit te maken, en werd Veerle Dobbelaere gecast voor een van de hoofdrollen. Dat was geen toeval: nog voor de reeks ontstond, begonnen ‘De Collega’s’ als een theaterstuk van Het Mechels Miniatuurtheater in 1976. Dat werd later hernomen met niet alleen Ben Segers, maar ook Veerle Dobbelaere op de planken. “Toen ze me vroegen om opnieuw mee te doen, heb ik eigenlijk direct ‘ja’ gezegd”, vertelt Dobbelaere. “Het is te zeggen: vooral nadat ik hoorde dat ook Ben aan boord was en het idee ontsproot uit zijn passie, waarvan ik al wist hoe groot ik was. Tijdens dat theaterstuk hebben wij ons ontzettend geamuseerd. Ik wist meteen: dit wordt weer een feestje, count me in!”

Waarom hij precies zo getriggerd was door De Collega’s, legt Ben Segers verder uit in deze verdiepende video. Daarnaast vertellen ook Tatyana Beloy en Veerle Dobbelaere wat ze nog kennen uit de reeks van toen, en de nostalgiefactor die dat met zich meebrengt.

Het scenario

Vervolgens werd er een scenario ontwikkeld door Sam Fierens en Mathias Pagnaer, twee nieuwkomers in het vak. Hun opdracht: het originele materiaal van Jan Materne incorporeren, maar vooral vertalen naar 2018. De reeks werd immers gekenmerkt door een traag ritme, ouderwetse esthetiek en statisch decor (nooit werden de burelen verlaten), en ook de personages waren vooral stereotypen van de ambtenarij in de jaren ’70. Het resultaat van dat titanenwerk moest een film worden die niet alleen inspeelt op de nostalgiefactor van ‘De Collega’s’-fans, maar ook jonge kijkers bekoort met herkenbare situaties en grappige catchlines.

Vooral wat dat laatste betreft een moeilijk evenwicht, want Ben Segers en Jan Verheyen zijn het erover eens: echt grappig was ‘De Collega’s’ als televisiereeks nooit. Anders dan bij F.C. De Kampioenen was billenkletsen en bulderlachen zeldzaam, en was het eerder de situatiehumor en herkenbaarheid die een glimlach rond de mondhoeken deed krullen. Volgens Segers was ‘De Collega’s’ zelfs in de eerste plaats een tragikomedie, wat het geen sinecure maakte om die dubbele lagen en bijzondere sfeer te recreëren in de nieuwe film. Hoe ze zich daar dan toch aan waagden, vertellen Jan Verheyen en Ben Segers in deze video.

De diversiteit

Een ander groot probleem waar de ontwikkelaars van ‘De Collega’s 2.0′ al snel op stootten, waren de personages: allemaal waren ze blank, met mannen in de machtsposities en vrouwen voornamelijk als secretaresse of assistent. Een beeld dat vandaag niet alleen als een ongehoorde stereotypering wordt bestempeld, maar ook gewoon niet klopt: de laatste decennia klommen vrouwen steeds vaker door in managementposities, en is het gemiddelde bedrijf een stuk diverser dan toen.

Zodus werd de grote baas in ‘De Collega’s 2.0′ een vrouw, gespeeld door Veerle Dobbelaere. Daarnaast werd de cast een stukje ‘gekleurder’, met acteurs die niet louter een oervlaamse roots hebben. Zo kruipt Ikram Alouad in de rol van directieassistent (goed voor een reeks grapjes over diversiteitsquota en politieke incorrectheid), en speelt Tatyana Beloy het feestbeest van de groep. In totaal bestaat de hoofdcast uit vijf mannen en vijf vrouwen, een veel correcter evenwicht dan het groepje mannen dat de burelen van de reeks uit de jaren ’80 bevolkte.

Ontdek hier hoe dat proces in zijn werk ging, en een serie uit 1978 veertig jaar later toch accuraat bleef.

De personages

Wat niet veranderd is, is dat de personages nog steeds echte typetjes zijn, of karikaturen van de collega die iedereen wel heeft. Er is de salonanarchist. De taalnazi. De seut. De mislukte rocker. De selfiequeen. De fils à papa. De cougar. Sommige daarvan liggen dichtbij de personages die fans van het eerste uur al kennen – Segers’ personage is bijvoorbeeld ontegensprekelijk een adaptatie van Jean De Pesser (Jaak Van Assche), Steph Goossens‘ vertolking doet wel erg sterk denken aan Jomme Dockx, in die salonanarchist herkennen we uiteraard Gilbert Van Hie en de taalpurist was er ook al onder de naam van Bonaventuur Verastenhoven.

Toch zijn er heel wat nieuwe herkenbare trekjes en kantjes die de scenaristen in het leven riepen. Zo is er het personage van Eva Van Der Gucht, een jonge mama die het niet kan laten te pas en te onpas babyfoto’s in andermans neus te duwen, of met luid gesmikkel de hele dag door rijstwafels te verorberen achter haar slagveld van een bureau. Ben Segers belichaamt de motivatieloze midlifer met vergane ambities in de muziekwereld, die in zijn bandshirt staat te vapen tijdens elke pauze die hij kan krijgen. Segers: “Toen we de opnames deden in de ambtenarij van Mechelen, zag ik zelf heel wat types in die categorie. Ik was dus heel blij dat de costumière met die outfit afkwam. Die mannen bestaan!”

Wat de acteurs nog meer te vertellen hebben over hun personage en de herkenbaarheid ervan, hoor je hier.

De oude Collega’s

Tenslotte hadden ook de nog levende en gezonde leden van de oorspronkelijke Collega’s een cameo in de film, in de vorm van een bruiloft waarop ze allemaal aanwezig zijn (wie er trouwt, moet je zelf maar gaan ontdekken). Dat leverde niet alleen warme momenten op op het scherm, maar vooral erachter. “Ik merkte dat zij heel dankbaar waren voor wat wij daar deden”, vertelt Segers. “Dat zijn toch een beetje mijn helden, dus ik was zelf tevreden dat we dit voor hen konden doen. Wanneer ze op de set kwamen, waren ze vooral ontroerd. En natuurlijk ook wel nieuwsgierig naar wat wij daar met hun werk aanvingen. Ik ben heel benieuwd wat ze uiteindelijk van de film zullen vinden.”

Ook Veerle Dobbelaere heeft nog een ontroerend momentje te delen over de ontmoeting met de oude acteurs, waarbij ze zelfs even een traantje wegpinkte.