Cinevox Le cinéma vu par les belges
Ze zijn tussen 16 en 22 jaar oud, sommigen hadden al acteerervaring, anderen hadden nog nooit een camera van dichtbij gezien. Sommigen kwamen uit het theater, anderen kwamen gewoon een auditie doen. Babette Verbeek, Elsa Houben (bekend van Le Cœur Noir des Forêts van Serge Mirzabekiantz), Janaina Halloy-Fokan (ontdekt in Inexorable van Fabrice Du Welz), Samia Hilmi en Lucie Laruelle geven gestalte aan Jess, Julie, Ariane, Naïma en Perla: vijf jonge moeders in de nieuwste film van de broers Dardenne. Plots stonden ze volop in de schijnwerpers: van de eerste repetities tot de presentatie op het festival van Cannes. Voor We Love Cinema blikken ze terug op hun bijzondere avontuur.
Hoe hebben jullie je personage eigen gemaakt?
Babette Verbeek: “We hebben elk een maand met de Dardennes gerepeteerd. Daarvoor ontmoetten we ook jonge moeders in een moederhuis. We brachten verschillende middagen met hen door. De broers luisteren echt: als iets niet goed voelt in een scène of met een bepaalde zin, mag je dat zeggen. Ze nemen de tijd om daarover te praten. Ik heb ook veel geleerd door te kijken naar hoe de andere meisjes werkten.”
Janaina Halloy-Fokan: “Voor mij klikte het echt toen we met de baby’s begonnen te werken. Dat coachingproces maakte alles levensecht. Al had ik bij het lezen van het scenario al een sterke emotionele band met mijn personage.”
Lucie Laruelle: “Ik heb veel met de gebroeders over mijn personage, Perla, gesproken. Ze legden uit wat ze met haar wilden vertellen.”
Samia Hilmi: “Ik ben ongeveer even oud als mijn personage, maar ik heb zelf geen kinderen. Ik probeerde me haar verleden voor te stellen: wat is er gebeurd met haar vader, waarom is hij afwezig? De repetities brengen je meteen in de juiste sfeer. De broers zijn heel precies: je weet waar de camera staat, welke beweging je moet maken. Maar er is altijd ruimte voor improvisatie. Vanaf het begin zeiden ze: ‘Als iets niet goed voelt, mogen jullie het aanpassen.'”
Elsa Houben: “Ik dacht dat ze heel strikt gingen zijn, maar ze waren net erg open. De repetities waren intens, zelfs voor iets simpels als van punt A naar B wandelen. Op de set namen ze echt de tijd. We hernamen tot de scène perfect zat.”
Hoe verliepen de draaidagen? Het is sneller gegaan dan gepland?
Janaina: “Door de baby’s. Je zou denken dat dat het vertraagt, maar het maakte alles net spontaner en echter.”
Lucie: “Ik dacht dat we drie à vier takes zouden doen. Soms werden het er vijftien! Zeker bij complexe bewegingen. Maar de baby’s waren verrassend goede acteurs.”
Babette: “Soms wilde ik zelf nog een take doen omdat alles zo goed liep. Vooral in de scènes met actrice India Hair.”
Wat vond je het meest bijzonder tijdens de opnames?
Lucie: “De aandacht en het geduld van de regisseurs. Als ik twijfelde, stelden ze me gerust. De hele crew was warm en ondersteunend.”
Janaina: “Dat twee mannen van hun generatie zo geraakt zijn door een thema dat zo ver van hen af staat.”
Babette: “Ze houden echt van mensen. Dat voel je in hun films, maar ook op de set. Iedereen was blij om daar te zijn. Het voelde als een familie.”
Elsa: “Ik heb veel geleerd over acteren. Ze leerden me om de techniek los te laten en het natuurlijke te omarmen. Imperfecties mogen er zijn.”
Samia: “Het vrouwelijke karakter van de film en het team vond ik fijn. Tussen ons vijf klikte het enorm. We praatten veel, ook buiten de set.”
Wat vonden jullie als kijkers van de film?
Samia: “De rollen zijn oprecht geschreven. Ik was ontroerd door hun strijd om een beter leven voor hun kinderen.”
Babette: “Het laat zien wat een moederhuis is, en het werk van psychologen en opvoeders. Dat zie je zelden in beeld. Het is een hoopvolle film.”
Janaina: “Voor mij is het activistische aspect heel belangrijk.”
Hoe was de ervaring in Cannes?
Lucie: “Alles ging zo snel. Geen moment rust.”
Babette: “Het was overweldigend, maar ook voedend. We werden goed begeleid. Zoveel emoties. We zijn nog steeds aan het bijkomen.”
Samia: “Ik kon het eerst niet geloven. Een meisje uit Charleroi in Cannes! Ik was bang voor de reacties, maar na de film kwam er zoveel applaus. Ik was er kapot van.”
Lucie: “Al die mensen die na de film emotioneel en dankbaar waren… dat raakte me.”
Janaina: “Mensen op straat kwamen naar ons toe en zeiden ‘merci’. Dat was prachtig.”
Elsa: “Na de slotceremonie kwamen actrices ons persoonlijk feliciteren.”
(Samen): “Zo bijzonder!”
Janaina: “Ik had tranen in mijn ogen.”
Lucie: “Weet je nog, op de persconferentie? Die journaliste die haar eigen ervaring deelde. Ik moest huilen.”
Waar dromen jullie nu van?
Babette: “Dat dit mijn beroep wordt, dat ik projecten kan kiezen die ik belangrijk vind.”
Lucie: “Acteren is niks voor mij, ik wil advocaat worden in Engeland. Of misschien schrijver.”
Elsa: “Terug naar Cannes, maar dan als regisseur.”
Janaina: “Ik wil later films maken. Film is een krachtig middel om iets te vertellen dat anderen anders nooit zouden begrijpen. Ik wil projecten doen die de wereld beter maken.”
