Tom Vermeir is de ‘Mossel Familias’!

Kom hier dat ik u kus ging in première op Film Fest Gent en werd daar door het publiek hartelijk onthaald, we hadden er een gesprek met acteur Tom Vermeir.

Je speelt de papa, in drie tijdsdelen: ergens achteraan de dertig, dan midden de vijftig en begin zestig. Hoe was dat?

Transformatie gewijs was dat wel een fijn gegeven. Eind dertig ziet hij er nog ietsje sportiever uit, als dat voor die man al de juiste term is. Het is eigenlijk de mossel familias. Op zijn vijftigste begint de ouderdom een beetje te spelen.

Make-up en kostuum hadden geluk dat je al grijs bent.

Dat is het licht!

Het personage is een beetje een ‘sloef’, toch?

Ja, het is ne saucisse. Ik vond dat wel fijn, in contrast met de dingen die ik daarvoor al had gedaan. Het is een heel mooi tragisch figuur, iemand die een heel leven heeft laten passeren, zonder te kiezen waar hij wezenlijk voor wil gaan. In die zin ligt het personage wel ver van wie ik hoop te zijn.

Vind je dat het een goede vader is?

Een moeilijke vraag, met die man. Ik denk dat het een goede mens is, maar of het een goede vader is… ik zou hem zelf niet graag hebben als vader. Ik denk dat hij in het leven vooral voor het gemak gekozen heeft, zo weinig mogelijk ruis. Pas op het einde komt hij erachter dat dat misschien niet de beste keuze was.

Op het einde krijgt hij iets wat hij altijd al gewillen heeft, maar daarmee lost hij het leed dat hij zijn kinderen berokkend heeft niet op.

Hij heeft heel het leven van zijn kinders aan de zijlijn gestaan, zijn ogen toe gedaan. Naar hen is het een liefdevolle vent, maar hij komt nooit op voor zijn kinderen tegenover zijn dominante vrouw.

Dat was heel moeilijk in het begin, als we aan het improviseren waren. We hebben vanop de vloer veel samenwerkt, voor we effectief begonnen te draaien. Als Marie (Wine Dierickx), het moederfiguur, uitvloog tegen één van die gasten, had ik de neiging om het op te nemen voor hen.

Sabine zei dan altijd: “Nee, je moet partij kiezen voor je vrouw”. Dat was een hele rare kronkel, maar na een tijd werd het mij wel duidelijk.

In dat improviseren is het eigenlijk Tom die reageert, gelukkig zijn er dan twee regisseurs die je kunnen sturen.

Ja, dat was een heel fijne symbiose tussen Sabine (Lubbe Bakker) en Niels (van Koevorden). Op vlak van acteursregie heeft Sabine het merendeel voor haar rekening genomen en Niels vooral qua beelden,  dat vloeide heel fijn in mekaar over.

Ik was heel grote fan van hun documentaire Ne me quitte pas. In de gesprekken die vooraf gingen aan de opnames, hadden we het vaak over de docustijl en hoe we dat gingen meenemen in fictie.

En hoe verliep dat dan?

Dat gaf ons heel veel vrijheid. We hadden een scenario, maar dat was eigenlijk meer een intentioneel draaiboek: per scène moeten we ongeveer gevoelsmatig daar uitkomen, om het verhaal verteld te krijgen. Blijkbaar zijn er in het boek nog allerlei zijverhalen die gebeuren binnen de familie, die niet in het script zitten.

Je hebt het boek van Griet Op de Beeck niet gelezen?

Ik wou het gaan lezen, maar ik mocht niet. Ik denk dat dat eigenlijk ook goed is, want dat zou toch een beetje bepalend zijn voor wat je dan doet in de film. Het is dus geen verfilming van een boek, maar eerder een vrije interpretratie. Dat is dan ook wel spannender om mee aan de slag te gaan.

In dialoog hadden we daardoor heel veel ruimte om verschillende richtingen op te gaan. Door de impro hebben we dus ook heel veel nonsens gefilmd.

Was dat altijd onmiddellijk raak?

Ik merk dat ik vooral in mijn sas was bij het tweede deel van de film, waar het eerste deel nog meer een zoeken en aftasten was. Op zich ook goed, want het verhaal trekt zich op gang en daar is dus ook de tijd en de ruimte voor. Maar je merkt ook, zoals je dat regelmatig hebt op een set, dat je na een week of twee echt iemand begint te worden.

Ben je kritisch over je eigen spel?

Als ik een valse noot bij mezelf opmerk, vind ik dat niet tof.

Heb je die hier opgemerkt?

Nee, maar ik ben niet constant aanwezig in deze film dus kon ik met de nodige afstand kijken. Sabine en Niels stelden een crew visie voor en ik dacht toen: “Oh nee!”, ik zie een film waarin ik speel liefst eerst alleen alleen. De eerste keer kijk ik vooral naar wat ik zelf in doe, naar alle scenes die gedraaid geweest zijn en de montage niet hebben gehaald. Je bent meer bezig met het verhaal van een tournage zelf, dan met het eindresultaat. Maar met deze film was het dus anders, ik zat er eigenlijk echt onmiddelijk in en dat is dan een teken dat het goed zit zeker?

Die documentairestijl maakt dat je niet denkt aan scenario of spel, omdat alles wat er gebeurt precies echt is.

In het begin van de opnames moesten Sabine en Niels daar hun weg nog wel een beetje in zoeken. Plots staan er twee gasten met een perche en moet er nog een aanpassing gebeuren aan het licht, dat zijn zaken die veel minder aanwezig zijn als je een docu draait.

Je doet het met wat er is.

Ook heel veel credits trouwens voor de mensen van het geluid, want het was niet simpel als we door elkaar zaten te babbelen. In het begin vroegen ze om ‘witjes’ te laten voor het geluid, waardoor je toch weer snel bij fictie terecht komt en ik dacht: “Dat is jammer, want we gingen toch fictiedocu draaien”. We hebben we daar dan een fijn gesprek over gehad en toen was het vertrokken. De eerste vijf dagen van de tournage waren wat warrig, want je valt ergens tussen twee stoelen.

Misschien dat zij ook als documentairemakers dachten: “We moeten iets anders doen”.

Ik vind sowieso dat we een beetje gepasseerd zijn aan dat shot/tegenshot-gegeven.

De gebroeders Dardennes en Fien Troch hebben dat al langer ingezet.

Girl is ook echt ongelooflijk daarin, hoe dat gefilmd is, daar zijn qua cameravoering zeker parallellen mee te trekken hier. Je blijft constant op je hoofdpersonage, waardoor je een heel suggestieve vertelling kan maken. Als je ziet hoe alles binnenkomt bij het personage, ben je ook veel persoonlijker betrokken als kijker.

Er is duidelijk gekozen voor Mona als hoofdpersonage.

Ook super gedaan door Tanya Zabarylo, haar eerste film. Die eindscène, wat een patat is dat! Het was een heel bijzondere set, met heel fijne mensen. Ik ben echt blij voor hun dat het een hele mooie film is geworden. Er hangt een fijne buzz rond nu, dus ik hoop dat hij het leven krijgt dat hij verdient.

Kom hier dat ik u kus van Sabine Lubbe Bakker & Niels van Koevorden met Tanya Zabarylo, Tom Vermeir, Wine Dierickx, Valentijn Dhaenens & Tijmen Govaerts in de hoofdrollen zou vanaf 4 november 2020 te zien in heel Vlaanderen maar wordt nu door de lockdown even uitgesteld.

 

 

 

Check Also

Luc Vrydaghs over ‘Thank God For The Gift’!

In zijn documentairefilm ‘Thank God For The Gift’ gunt Luc Vrydaghs ons via een geweldige …