Superjury voor ‘Young Talent Awards’!

De zoektocht naar het kruim van het aanstormende talent zit er bijna op. Op 14 december steekt een vijfkoppig professioneel panel samen met een jury van filmfans (tussen 18 en 30 jaar) de koppen bij elkaar om uit de vele inzendingen hun favoriete kortfilms te selecteren en met de ‘Young Talent Awards’ te bekronen. Bij deze stellen we de filmprofessionals in kwestie al even aan jullie voor…

Laten we beginnen met — ere wie ere toekomt — de voorzitter: Dominique Deruddere. Met ondertussen 66 levensjaren op de teller kunnen we deze doorgewinterde Limburgse regisseur zonder enige schroom en met de nodige eerbied een oude rot in het vak noemen. Hij was 30, debuteerde met Crazy Love, en daarmee liet hij een fris wind doorheen het Vlaamse filmlandschap waaien. Aansluitend ging hij in Amerika Wait Until Spring, Bandini  draaien met onder meer kleppers als Joe Mantegna, Ornella Muti en Faye Dunaway in de hoofdrollen. Later regisseere hij nog enkele internationale films met grote budgetten en tussendoor, rebels als hij kan zijn, regisseerde hij zonder steun van het VAF Hombres Complicados met onder meer zijn partner in crime Josse De Pauw, Dirk Roofthooft, Hilde Van Mieghem, Gène Bervoets, Lies Pauwels en Marc Didden. Met Iedereen Beroemd had hij een Oscarnominatie op zak en eerder dit jaar bracht hij met de psychologische thriller The Chapel al zijn tiende lange fictiefilm uit. Nu en dan schuift hij er ook een documentaire tussen, zoals onlangs nog Charlatan, de driedelige hommage aan zijn betreurde goeie vriend Arno. Deruddere is met de helm geboren (zo heet zijn recente autobiografie tenminste), is dus van vele markten thuis en kent de wereld van de cinema als zijn broekzak. Zijn expertise zal ongetwijfeld voor gepassioneerde debatten zorgen.

Ève Duchemin is een Franse cineaste die in België werkt. Ze heeft een tiental documentaires op haar naam, waaronder En Bataille: portrait d’une directrice de prison, die in 2016 onderscheiden werd met een Magritte. De ervaring met gedetineerden gaf haar bovendien het onderwerp, de inspiratie en energie voor haar eerste lange fictiefilm, Temps mort, die begin dit jaar in de zalen kwam.

Émilie Sornasse combineert twee carrières in het filmvak: regisseur en Director of Photography. Bovendien houdt ze ervan om verschillende genres en vertelvormen af te wisselen. Zo heeft ze onder meer documentaires, muziekvideo’s en series op haar cv, in België (Typique, Lucas,…) maar ook daarbuiten (The Missing en Les Misérables voor de BBC). Ze heeft net haar eerste kortfilm afgewerkt met de veelbelovende titel Ma semaine avec George Clooney en is in volle voorbereiding van verschillende nieuwe projecten.

Cesar Diaz heeft vooral ervaring als monteur (hij werkte onder meer mee aan Amores perros!) maar draaide ook al enkele korte documentaires. Onder meer Semillas de Cenizas en Territorio Liberado vielen bij ons in de prijzen. In 2019 werd zijn eerste lange fictiefilm Nuestras Madres geselecteerd voor de nevensectie La Semaine de la Critique op het festival van Cannes. Hij kreeg er bovendien de Caméra d’Or, de felbegeerde prijs voor beste debuutfilm. Een gelijkaardige onderscheiding viel hem enkele maanden later ook te beurt bij de Magrittes. Recent blikte hij zijn tweede langspeelfilm in, Mexico 66, met Berenice Bejo in de hoofdrol.

Thomas Verkaeren zorgt op nog een andere manier voor diversiteit in de jury, want hij komt uit de commerciële hoek van de filmwereld. Hij stond jarenlang aan het hoofd van de marketingafdeling van de Belgische filmverdeler Cinéart en beheerde bij Twin Pics dvd-releases van meer dan 30 filmlabels. Vandaag ontfermt hij zich over de verkoop en aankoop van een andere distributeur, O’Brother.

Inderdaad: vijf onvervalste filmfanaten dus, die het beste van zichzelf zullen geven. Hun complementaire en gevarieerde ervaring zal gegarandeerd een waardevol palmares opleveren. Goed nieuws voor de filmmakers van morgen en overmorgen. En bij uitbreiding voor al wie van cinema houdt.