L’Hiver Dernier

Plattelandsfilms. Het was lange tijd ook een genre bij ons.  Maar op de duur gingen we er ons voor schamen.  We zaten vast in de modder, zeiden we.  We ontgroeiden het land niet.  Het was tijd voor iets anders.  En we gingen moderne films maken. Weg van het land. Er is een Amerikaan nodig om ons eraan te herinneren hoe het moet.  John Shank was negentien toen hij in België neerstreek om hier film te komen studeren.

Shank volgde zijn opleiding aan het Institut des Arts de Diffusion in Brussel. Zijn korte afstudeerfilm ‘Un veau pleurait, la nuit’ (2001), die op het filmfestival van Cannes werd vertoond, maakt samen met ‘Les mains froides’ (2003) en ‘Abandon’ (2007) deel uit van een trilogie. ‘L’hiver dernier’ (2011) is zijn eerste lange speelfilm. Ook gedraaid in het Frans. In Frankrijk zelfs. Op het platteland.  De film is opgenomen in het zuiden van het Centraal Massief, meer bepaald op het plateau de L’Aubrac.In een ruw onherbergzaam landschap laat hij ons kennismaken met Johann, een jonge boer die de boerderij van zijn vader en zijn grootvader heeft geërfd en het bedrijf tracht draaiende te houden met de middelen die hij heeft.  Maar de tijd, het weer en het noodlot zijn hem niet gunstig.  En er is zijn verdomde koppigheid.  Johann wil niet mee met de tijd.  Omdat de tijd genadeloos voortraast. Vincent Rottiers, die momenteel ook schittert in ‘Le Monde Nous Appartient’ doet het met weinig woorden. En met des te meer getormenteerde blikken.  Hij doet het ook met zijn beeldschone vriendin. Hoewel ze voor hem wellicht maar op de tweede plaats komt, na zijn beesten. Hij wil de boerenstiel op een traditionele manier uitoefenen.  Eigenlijk gebeurt er weinig in de film. We volgen de boer en zijn vee. In stilte.  Maar ieder moment is intrigerend.  Niet dat er geen ander personages zijn.  Er is een zwakbegaafde zus, er is zijn vriendin Julie en er is de rijke landeigenaar Hellier, die staat voor schaalvergroting en voor alles wat Johann niet wil.  Johann en mensen, dat klikt niet. Hij staat dichter bij de dieren.  En hij zondert zich alsmaar meer van de mensen af.  Maar Johann mag dan een man van weinig woorden zijn, Shanks vertelt meer dan genoeg met zijn camera, die van het landschap in feite het hoofdpersonage maakt. Een visueel pareltje overgoten met bedwelmende en bedreigende muziek van de Antwerpse band D.A.A.U. ofte Der Anarchistische Abendunterhaltung.

‘L’Hiver Dernier’ is nu uit op dvd.

Check Also

Luc Vrydaghs over ‘Thank God For The Gift’!

In zijn documentairefilm ‘Thank God For The Gift’ gunt Luc Vrydaghs ons via een geweldige …