Cinevox Le cinéma vu par les belges
Via filmangel.tv kan je als doodgewone sterveling, voor wie cinema iets is wat ze op onbereikbare hoogte en op grote witte doeken afspeelt, films helpen financieren. Voorlopig gaat het nog uitsluitend om kortfilms, maar het is nu al duidelijk dat het systeem meer mogelijkheden biedt en dat vroeg of laat een langspeelfilm op die manier gefinancierd zal worden. Dat Piet Sonck via het systeem van crowdfunding een deel van het kapitaal zoekt voor zijn vierde kortfilm is niet zo vreemd. Piet kent de weg van het geld en weet ook dat hij met de namen van Koen De Graeve en Lien Van de Kelder over stevige troeven beschikt om de gewone mens naar zijn portefeuille te laten grijpen. Al bekent hij dat hij niet zozeer mikt op de gewone mens. Hij denkt meer aan ondernemingen, want Piet ziet het groot. Zijn nieuwe film moet ‘Traffic Jam’ heten en kan er niet komen zonder de nodige geldtrafiek. Waarover de film moet gaan en waar het geld vandaan moet komen vroegen we aan de regisseur zelve, die ons eerst en vooral een teaser laat zien van het project.
KLIK HIER VOOR DE TEASER VAN ‘TRAFFIC JAM’
Piet Sonck : “Ik maak inderdaad opnieuw een kortfilm en ja, ik heb de ambitie om ooit een langspeelfilm te maken. Maar ik heb een beetje een atypisch profiel, denk ik. Ik heb geen filmstudies gevolgd en ik ben ook wat ouder dan de doorsnee kortfilmmaker. Ik heb intussen inderdaad al een paar kortfilms gemaakt, maar ik voel dat ik best toch nog een paar korte producties doe vooraleer over te stappen naar het langere werk. Maar het is absoluut de bedoeling om ooit langspeelfilms te maken. Ik heb trouwens een paar langspeelfilmprojecten in de pipeline zitten. Maar die zijn wat mij betreft nog niet rijp genoeg om er echt mee uit te pakken. En de reden dat ik nog eens een korte film wil maken is ook enigszins van praktische aard. Met een langspeelfilm ben je al vlug een jaar of anderhalf jaar bezig. En dat kan ik me momenteel niet permitteren. Kortere projecten daarentegen lukken wel : een corporate video, een videoclip of een kortfilm, waarom niet? Het scenario van ‘Traffic Jam’ had ik al een hele tijd liggen. Koen De Graeve was eigenlijk min of meer van bij het begin al betrokken bij het project. De hoofdrol is hem toch wel een beetje op het lijf geschreven. En dat is ook één van de redenen waarom ik die film absoluut wil maken. Ook omdat ik er al behoorlijk wat tijd en energie heb ingestopt. En Koen heeft al die tijd ook het project blijven ondersteunen. Begin dit jaar is ook Lien Van de Kelder mee op de kar gesprongen, om de andere grote rol te spelen. Ik kan dus echt wel zeggen dat ik een heel deftige cast heb.”
De film gaat over een file, denken we te mogen aannemen.
Piet Sonck : “Ja, inderdaad, zoals de titel al een beetje aangeeft. ’t Is te zeggen, een ongetrouwde dertiger, dat is dan de rol van Koen De Graeve, die sleurt zich elke dag door de file naar de hoofdstad om er zijn werk te doen. En hij wordt een beestje lastig gevallen door zijn overbezorgde, bejaarde moeder, die vindt dat hij absoluut moet kennismaken met een bevallige jongedame. Maar hij wil liever zelf zijn liefdesleven regelen. Hij heeft zijn oog laten vallen op een dame die hij al vaak in de file heeft zien staan terwijl hij zelf aan het aanschuiven was. Hij wil een poging ondernemen om met haar in contact te komen, heeft een dag vastgelegd voor zijn veroveringsplan, maar net op die dag is er een belangrijke meeting waarop hij absoluut niet te laat mag komen.
Zijn bevallige assistente, een rol van Lien Van de Kelder, port hem op alle mogelijke manieren aan om absoluut op tijd te komen. Maar riskeert hij dan niet de vrouw van zijn leven te laten ontglippen? Dat is de vraag en ook het basisgegeven van het verhaal. Het is een love-story waarbij de parallelle rijvakken op een autosnelweg best letterlijk mogen genomen worden, want de mensen spreken niet meer met elkaar. Ze zijn gewoon in hun rijvakje bezig. Communicatie is eigenlijk een beetje de rode draad doorheen alle projecten die ik tot nu toe heb gedaan. Of het gebrek aan communicatie. Of foute communicatie. Waardoor er conflicten ontstaan.”
“Sandrine zit er ook nog in, om de cast volledig te maken. Maar die heeft een heel kleine cameo. Ze verzorgt vooral de titelsong van de kortfilm. En dat is meteen ook de tagline en de ondertitel van de film : ‘You Can’t Hurry Love’, het bekende Motown-deuntje van The Supremes, maar dan in haar versie. Het past gewoon perfect bij het verhaaltje.”
Wat doe jij eigenlijk in het dagelijkse leven?
Piet Sonck : “Ik ben economist van opleiding. Ik manage een aantal projecten, maar los daarvan ben ik altijd een heel grote filmfanaat geweest en zo ben ik het zelf gaan proberen. Ik heb van alles gedaan, videoclips, corporate video’s, een paar kleine commercials, en de laatste tijd meer en meer fictie. Eigenlijk is het mijn bedoeling om me volledig toe te leggen op fictie. Ik heb een tv-serie op het oog en ik heb een paar langspeelfilmprojecten die ik ook zou willen uitwerken. Maar ik zeg het, ik ben niet gehaast. Ik neem nu vooral de tijd om de producties die ik dan toch doe, meestal nog in eigen beheer, goed uit te werken.”
In eigen beheer. In welke mate is dat doenbaar?
Piet Sonck : “Wel, het zou niet doenbaar zijn als ik filmschool zou hebben gedaan en bijgevolg al behoorlijk in mijn eigen carrière zou hebben geïnvesteerd. Ik heb een ander parcours afgelegd, dus ik kan wel bogen op een zeker ‘oorlogskapitaal’. Maar dat is natuurlijk niet oneindig rekbaar en het is evenmin de bedoeling om te gaan werken voor centen waarmee ik mijn hobby financier. Filmmaken is bovendien veel meer dan een hobby en als economist weet ik beter dan wie ook dat er andere en betere mogelijkheden zijn om een film gefinancierd te krijgen. Ik heb het voorbije anderhalf jaar drie kortfilms gedraaid, waarvan de bekendste ‘Chit-Chat’ is. Die heeft op het Filmfestival van Oostende gedraaid en heeft onlangs nog op een klein festival in Cork een prijs gewonnen. Clara Cleymans speelde er de hoofdrol in. Ik had haar gevraagd net voor ze doorbrak. Was ik iets later geweest, had ik haar misschien niet meer kunnen strikken. Maar het is niet gemakkelijk. Ik ben tegelijkertijd schrijver, regisseur en producer. Voor een kleinere productie lukt dat nog, maar als je op grotere schaal gaat werken, kan je onmogelijk al die functies combineren. Het is ook niet mijn bedoeling om die functies te blijven combineren. Van die drie kortfilms heb ik er één zelf geschreven, twee zijn scenario’s van iemand anders die ik mezelf eigen heb gemaakt. Mijn voornaamste plan of missie is om vooral regie te doen. Ik wil me ook wel eens op één functie kunnen toespitsen. Nu heb ik altijd van alles aan het hoofd. Maar in eigen beheer, het is niet gemakkelijk. Gelukkig ken ik de financiële kant van de zaak. Ik weet hoe je subsidies kunt krijgen en waar, ik weet hoe ik sponsor-en eventuele marketingactiviteiten kan regelen die qua prijs-kwaliteitverhouding wel haalbaar zijn en dat is ook de reden waarom ik eens wou experimenteren met een financiering die voor de helft bestaat uit crowdfunding en voor de helft uit tax-shelter. Dus het budget dat ik wil ophalen via filmangel is slechts de helft van het totale budget. Je mag maar voor 50 % tax-sheltergeld incorporeren in je totale budget.”
“In plaats van zelf de centen op te hoesten, wil ik nueens zien of het systeem van crowdfunding ook kan werken in Vlaanderen. In het buitenland zijn er al langer gelijkaardige initiatieven die hun vruchten afwerpen, maar bij ons is filmangel het eerste platform dat zo sterk onderbouwd is. Er zijn nu een aantal projecten waarmee het systeem voor het eerst wordt uitgetest. Het is nog wat aftasten. Het is niet evident. De meesten vissen nog in de vijver van de familie en de naaste vrienden. Maar omdat mijn budget een stuk hoger ligt dan dat van de andere projecten heb ik daar niet mee genoeg. Ik moet echt wel gaan zoeken naar sponsors, naar bedrijven die eventueel een zekere functionele product-placement willen doen. En dat vergt wel wat tijd en energie. Als je de inspanningen die je erin stopt in een normaal economisch model zou gieten, weet ik niet of zo’n project echt wel haalbaar is.”
“Ik heb ook aangeklopt bij het VAF voor subsidie, maar daar heb ik jammer genoeg niets gevangen, dus dat was meteen een piste die ik moest uitsluiten. Als je wel gesteund wordt door het VAF, dan heb je meteen een behoorlijke som – meestal 60.000. euro – om mee aan de slag te gaan. Taxshelter is geen probleem, dat verhaal ken ik door en door, want ik heb dat jarenlang gedaan voor Belgacom, dus ik weet hoe dat systeem werkt. Maar crowdfunding moet het verhaal vervolledigen. Het is ook een beetje een leerschool hé. Je wil zien of het werkt. Tom Dice is bij ons tot nu toe het meest bekende voorbeeld van crowdfunding, maar dan in de muziekindustrie. Nu maar hopen dat ‘Traffic Jam’ de eerste film zal zijn waarbij het systeem zijn efficiëntie zal bewijzen. Ik heb een bekende cast en dat is een groot voordeel. Want ik denk dat de anderen vooral met onbekenden werken. Gene Bervoets is volgens mij de enige echte naam die in één van de andere projecten van filmangel zit. Als je namen op je aftiteling wil, dan hangt daar natuurlijk een prijskaartje aan vast. Ik ken intussen veel mensen in de sector en weet hoe je mensen kunt benaderen. Voor iemand die pas is afgestudeerd is dat misschien iets minder evident.”
Hoe voel je je bij het feit dat het VAF je kortfilm niet ondersteunt? Het is je vierde kortfilm…
Piet Sonck : “Het was mijn eerste film waarvoor ik subsidie heb gevraagd. En dat ik naast het geld gepakt heb, beschouw ik zeker niet als een afkeuring van het project. Er worden in totaal 20 à 25 projecten ingediend, waarvan er slechts 3 steun krijgen. Mathematisch weet je dus wel wat je slaagkans is. En als het niet lukt, dan moet je maar met een ander project afkomen hé. Het zou het financiële aspect van de productie natuurlijk een stuk makkelijker gemaakt hebben. Maar er zijn dus alternatieven. Tot in 2011 kon je voor kortfilms geen beroep doen op het systeem van tax-shelter. En nu is er dus ook crowd-funding. Een zegen voor projecten die om de ene of andere reden net naast de steun van het VAF pakken. Ik blijf in ieder geval de gedrevenheid, de passie en het enthousiasme houden om mijn kortfilm toch te maken. Ik geloof sterk in het feit dat je niet op subsidies moet zit wachten vooraleer aan de slag te gaan. Er zijn andere manieren om met een min of meer vergelijkbaar product aan te komen. Het is niet omdat je geen steun krijgt van een subsidieorgaan dat je het hoofd moet laten hangen. Ze hadden bij het VAF hier en daar wel een punt, maar ik heb mijn scenario intussen behoorlijk kunnen finetunen. En als een acteur met naam en faam in je project gelooft, wie ben ik dan om hem die kans te ontnemen (lacht)?”
