Cinevox Le cinéma vu par les belges
Ariane van Vliet (1971) studeerde af aan de studio Herman Teirlinck te Antwerpen. Daar leerde ze haar man Koen De Graeve kennen, met wie ze drie dochters heeft. Ze deed veel theaterwerk voor Blauwe Maandag cie en Toneelhuis, nu werkt ze als freelance actrice bij Het Paleis, Lazarus, NTG en Malpertuis. Alweer meer dan tien jaar geleden speelde ze in het theaterstuk The Broken Circle Breakdown featuring The Cover-Ups from Alabama, van en samen met Johan Heldenbergh, waarop de quasi gelijknamige film van Felix van Groeningen later werd gebaseerd.
Het bleek een unieke ervaring te zijn, besefte ik meteen toen ik het stuk zag: een ware rollercoaster van emoties. De tranen rolden over mijn wangen van het lachen, dan weer van het huilen. Ook al is theater vergankelijk, haar performance zal mij en vele anderen eeuwig bijblijven. Op het witte doek speelde ze mee in Vele Hemels Boven De Zevende en Majesteit en op tv had ze gastrollen in Professor T, Code 37, Calleboys, The Missing en in Albatros. Nu spreek ik op een zonnige dag met haar af op Linkeroever. We ontmoeten elkaar naar aanleiding van haar rol in De Patrick – de debuutfilm van Tim Mielants – die zij opnieuw met verve neerzet. Het verhaal speelt zich af op een nudistencamping in de Ardennen, die gerund wordt door ene Patrick (Kevin Janssens). Hij woont er met zijn ouders en als zijn vader sterft, krijgt hij plots de leiding over de camping. Maar de kersverse uitbater heeft andere zorgen: hij is al een tijdje zijn favoriete hamer kwijt. De vaste bewoners willen dat Patrick iets met zijn leven doet en begrijpen niet dat hij alles op alles zet om zijn hamer terug te vinden. En die queeste wordt hoe langer hoe meer een zoektocht naar zichzelf. De andere rollen zijn weggelegd voor Pierre Bokma, Bouli Lanners (wiens volgende film Tim Mielants dra gaat regisseren), Frank Vercruyssen, Janne Desmet, Hannah Hoekstra, Louis van der Waal, Jemaine Clement, Tine Van den Wijngaert, Katelijne Damen, Josse De Pauw, Peter Gorissen, Jan Bijvoet en Françoise Chichery.
Kan je iets vertellen over je vertolking in De Patrick?
Ik speel Liliane en ze is getrouwd met Herman. Zij ervaart hun huwelijk als een beetje triest, omdat ze er meer van had verwacht. Ook van het leven. Ze is een stille, dominante vrouw – een beetje een Lady Macbeth, vind ik wel – die meende dat Herman de ideale man voor haar zou zijn, omdat ze hem kan boetseren. Hij doet wat zij wil, want zij is de baas. Maar soms lukt dat niet, helaas. Daardoor hebben ze best een spannende relatie. Zij had zichzelf in de hogere kringen willen zien. Maar goed, in het land der blinden is éénoog koning en dus voelt ze zich op die camping uiteindelijk wel in haar element. Patrick, de uitbater, beschouwt ze als de zoon die ze nooit heeft gehad. Hij bezit de jeugd die ze zelf niet wil verliezen. Maar ze bespeelt en manipuleert hem ook, omdat hij uiteindelijk de link is naar de overname van de camping die ze voor ogen heeft. Of ze zo bewust strategisch te werk gaat, weet ik niet. Maar dat doel heeft ze zeker voor ogen; ze moet toch ergens koningin kunnen zijn. Aan haar kapsel en haar kettinkje – want veel meer draagt ze niet – en aan de camper waarin ze met haar man woont, zie je tot welke klasse ze graag wil behoren.
Herman wordt gespeeld door Pierre Bokma (Borgman, Bloedverwanten, Cloaca). Hoe was het om met hem samen te spelen?
Héél leuk. We kenden elkaar niet zo heel goed. Ooit hadden we eens met elkaar gekletst, meer niet. Maar vanaf dag één moesten we spelen alsof we al jaren een koppel waren. En als vanzelf was daar die geïrriteerde ondertoon, kenmerkend voor mensen die het met elkaar gehad hebben maar tevens denken tot elkaar veroordeeld te zijn. Pierre Bokma heeft humor, maar is heel serieus in de benadering van zijn rol. En die humor klikte meteen, zonder dat we die teveel gingen uitspelen. Heerlijk.
En hoe was de samenwerking met Tim Mielants, de regisseur?
Dat is ook een verhaal apart. (lacht)Die is héél enthousiast en dat werkt aanstekelijk. Hij heeft een maffe kijk op de mensen en het leven, zoals je in de film kan zien. Je gaat kijken zoals hij kijkt, en dat inspireert enorm. Op die manier word je personage toch spannender en vreemder dan je zelf had kunnen bedenken. Hij port je steeds weer aan. Duwt je met grappige en persoonlijke regieaanwijzingen alsmaar verder. Voor iedere acteur heeft hij weer iets anders klaar en op die manier bewandelt hij met elkeen een ander weggetje, waardoor het voor de hele cast een bijzonder spannende spelomgeving wordt.
Hoe is Tim Mielants bij jou terechtgekomen?
Elf, twaalf jaar geleden speelde ik in Oom Vanja, een voorstelling van Luk Perceval. Tim was fan van de Blauwe Maandag cie en van Luk Perceval, en hij kwam vaak kijken. Na die bewuste voorstelling vertelde hij me over een film die hij wilde maken en die zich afspeelt op een nudistencamping. Hij vond dat ik daarin moest meespelen. Om de zoveel tijd kwamen we elkaar tegen en telkens vroeg hij: ‘Jij doet nog mee, hé?’ En ik zei: ‘Natuurlijk!’ Maar de jaren gingen voorbij. Tussendoor heb ik nog wel enkele gastrolletjes gespeeld in reeksen die hij regisseerde, zoals Code 37 en Professor T, en door samen te werken leerden we elkaar iets beter kennen. En tenslotte kreeg ik alsnog dat telefoontje met de vraag of ik auditie wilde doen voor die film.
Op scene werkte je al samen met de grootste toneelregisseurs. Waarom zien we jou niet vaker op het grote witte doek?
Ik ben natuurlijk een Nederlandse in België en bij theater vormt dit geen probleem, omdat de realiteit er groter is dan de werkelijkheid. TV en film zijn van een ander soort realisme. Met mijn accent zou het vreemd zijn als ik hier de zus ben van die man of die vrouw. En omdat ik druk was met theater en kleine kinderen, ben ik ook niet naar Nederland uitgeweken. Maar nu heb ik de smaak écht wel te pakken, want het is toch weer een ander aspect van acteren. Ik vond het leuk om daar eens dieper op in te gaan. Bij theater speel je met veel energie het hele verhaal steeds van A tot Z, want je moet ook de mensen op de laatste rij bereiken. Bij film gaat het steeds om kleine, losstaande stukjes. Je moet alles veel kleiner, ingetogener en vooral naar binnen toe te spelen.
Acteurs zeggen vaak dat het kostuum de helft van hun personage is. Maar op een nudistencamping is er niet zoveel kostuum om je personage kleur mee te geven. Hoe heb jij dat ervaren?
Ik had precies hetzelfde idee en vroeg me af of ik daar niet teveel als mezelf zou staan. Het kostuum helpt vanzelfsprekend bij de fantasie over je personage. Maar toen kreeg ik natuurlijk dat kapsel en dat kleine kettinkje en begreep ik dat lichaam er ook bij – mijn lichaam -, en ineens zag ik Liliane voor me. Normaal draag je kleren waarmee je de mensen om je heen kan manipuleren over hoe zij over jou denken. Op zo’n camping hebben mensen dat niet. Het geeft alles een bepaalde kwetsbaarheid. Dat zag ik ook bij de andere acteurs. Je ziet er ineens allemaal ‘mensjes’ die heel hard hun best doen en dat heeft iets aandoenlijks. Het is alsof je uitzoomt van de wereld en je ziet iedereen heel erg druk doen over dingen – allemaal even belangrijk – en hoe meer je uitzoomt hoe meer ze allemaal op kleine miertjes gaan lijken. Dat merkte ik ook bij het spelen. Zonder kleren voelde ik me eerst ontzettend kwetsbaar, maar het hielp me om snel bij de kern van mijn personage te komen, en ook bij de kern van mezelf. En het was bijzonder om te merken dat je personage en jijzelf elkaar daar ontmoetten. Het was best eng eerst, maar toen ik samen met alle andere acteurs – want ik was natuurlijk niet alleen – de eerste stappen had gezet, vond ik dat eigenlijk een grote vrijheid. Het was best prima.
Je ontmoette je personage. Heb je van Liliane iets bijgeleerd?
Nou, Liliane is niet zo’n aangename vrouw natuurlijk. Maar als er iets was wat ik wel leuk aan haar vond, dan is het haar sterke wil. Ook al komt die haar niet altijd ten goede. Toch is het een kwaliteit die ik voortaan van haar heb overgenomen!
