En de Magritte d’honneur gaat naar…

De Magritte d’honneur van deze 14e Ceremonie des Magritte du Cinéma zal worden toegekend aan Gilles Lellouche. Als sleutelfiguur van de Franse cinema, zowel voor als achter de camera, lijkt hij er altijd al te zijn geweest, als een tijdloos silhouet, diepgeworteld en levendig. Zijn laatste film als filmmaker, ‘L’Amour Ouf’, werd bedacht als een hartslag, een frequentie die terug te zien is in zijn hele filmografie.

Op de middelbare school vond Gilles Lellouche een fascinerende uitlaatklep in het theater, waardoor hij zich inschreef aan het Cours Florent, waar hij afstudeerde. Hij was voorbestemd voor het toneel, maar het was een film die als een openbaring werkte, als een explosie waarvan de rimpelingen tot op de dag van vandaag doorklinken. ‘La Haine’ van Mathieu Kassovitz was als een elektrische schok. De jongeman stortte zich vol overgave op het regisseren. Samen met zijn vriend Tristan Aurouet maakten ze een handvol korte films en videoclips voor Franse rapartiesten als NTM en MC Solaar. In 2004 maakten ze ‘Narco’, hun eerste speelfilm, met in de hoofdrol de acteur die iedereen al wilde zien: Benoît Poelvoorde. Het was het begin van een langdurige samenwerking met de Belgische acteur, met wie Gilles Lellouche zou samenwerken aan al zijn filmprojecten.

Maar net toen hij overwoog om te gaan regisseren, nam zijn acteercarrière een wending: de rol die Rémi Bezançon hem aanbood in ‘Ma vie en l’air’ stuwde hem in een andere categorie en vestigde hem als de coole kerel met een beetje vrije geest, perfect geschikt voor komedies voor dertigers met een licht romantische optie. Maar de man is niet het type dat zich in een hokje laat stoppen. Terwijl zijn rollen als aardige vent elkaar opvolgden, maakte hij zijn opwachting als misdadiger in Guillaume Canet’s ‘Ne le dis à personne’, een rol die hij, net als Poelvoorde, gedurende zijn carrière terug zou vinden, met name in ‘Les Petits Mouchoirs’, een koordrama dat hem een nominatie voor de César voor Beste Bijrol opleverde. Daarna speelde Gilles Lellouche een reeks grote rollen in films als ‘Krach’, ‘A bout portant’, ‘Gibraltar’, ‘L’Enquête’ en ‘La French’ van Cédric Jimenez, met wie hij in 2022 met groot succes herenigde voor ‘Bac Nord’. Terwijl hij deze donkere kant van zijn filmografie verkent, heeft hij komedie niet opgegeven. Hij speelde in Jonathan Zaccaï’s ‘JC comme Jésus Christ’, Valérie Lemercier’s ‘100% cachemire’, Dominique Farrugia’s ‘Sous le même toit’ en Toledano en Nakache’s ‘Le Sens de la fête’.

In 2018 regisseerde hij zijn eerste eigen film ‘Le Grand Bain’, het verhaal van zeven mannen die beschadigd zijn door het leven en de smaak te pakken krijgen door te proberen synchroon te zwemmen. Deze bitterzoete komedie, met een uitzonderlijke cast, leverde hem een Buiten Competitie selectie op het filmfestival van Cannes en 10 César-nominaties op. Terwijl ‘Le Grand Bain’ een enorm kassucces was (meer dan 4 miljoen verkochte kaartjes in Frankrijk), is Gilles Lellouche alweer terug waar hij het minst werd verwacht. In ‘Pupille’ van Jeanne Herry laat hij een heel andere kant van zijn acteren zien, in de rol van Jean, een gezinshulp die tijdelijk baby’s opvangt die op adoptie wachten. Een onvergetelijke vertolking die hem een nominatie voor de César voor Beste Acteur opleverde en een nieuwe snaar toevoegde aan zijn toch al rijke boog, die we hem nog zullen zien inzetten, met name in ‘Soudain Seuls’ van Thomas Bidegain, of in ‘Leurs enfants après eux’, Ludovic en Zoran Boukherma’s hervertelling van Nicolas Mathieu’s ‘Goncourt’, die Gilles Lellouche een tijdlang overwoog te bewerken… voordat hij zich liet meeslepen door een project dat hem al meer dan tien jaar na aan het hart lag.

Dit project betreft ‘L’Amour Ouf’, zijn nieuwste speelfilm als regisseur, afgelopen mei gepresenteerd in de Officiële Competitie op het Festival van Cannes. Dit flamboyante fresco, dat verschillende decennia omspant, wakkert de vlam van de adolescentenliefde weer aan, belichaamd door twee opruiende duo’s (Mallory Wanecque en Malik Frikah voor de scènes die zich afspelen in de jaren 80, en Adèle Exarchopoulos en François Civil voor die in de jaren 2000). De film zette het festival in vuur en vlam en trok een enthousiast publiek, vooral tieners, die geboeid waren door dit liefdesverhaal dat de tijd trotseert.

In de tussentijd speelt hij de hoofdrol in de ambitieuze sciencefictionfilm ‘Chien 51’ van Cédric Jimenez, naar de gelijknamige roman van Laurent Gaudé, met Adèle Exarchopoulos, Louis Garrel en Romain Duris.

Het is een eer, een vreugde en een bron van trots voor de André Delvaux Academie om Gilles Lellouche op 22 februari een Magritte d’Honneur toe te kennen. Hij volgt Aurore Clément, Agnès Jaoui, Marion Hänsel, Monica Belluci, Raoul Servais, Sandrine Bonnaire, André Dussollier, Vincent Lindon, Pierre Richard, Emir Kusturica, Costa-Gavras, Nathalie Baye en André Delvaux op.