Cinevox Le cinéma vu par les belges
Op 16 maart 2025 is Émilie Dequenne overleden, na een maandenlange strijd tegen een zeldzame kanker van de bijnierschors. Dat maakten haar naasten en haar agent bekend. Maar ze zal voor altijd op ons netvlies gebrand staan, dankzij de vele fantastische rollen die ze speelde in films van onder anderen de gebroeders Dardenne, Lucas Belvaux, Joachim Lafosse en recenter Lukas Dhont.
Émilie Duquenne werd geboren op 29 augustus 1981 in Beloeil, Henegouwen. Ze brak door met haar debuutrol in ‘Rosetta’, een film van de gebroeders Dardenne. Ze volgde vanaf haar twaalfde theaterlessen en sloot zich aan bij een amateurtheatergezelschap. Haar tante maakte haar attent op een casting voor de film ‘Rosetta’. Als zeventienjarige waagde ze haar kans en ze werd geselecteerd voor de hoofdrol. Voor deze rol werd ze bekroond met de prijs voor beste actrice op het filmfestival van Cannes; de film won de Gouden Palm.
In Cannes werd ze in 2012 nogmaals bekroond voor beste actrice voor haar rol in de film ‘À perdre la raison’ van Joachim Lafosse, in 2021 won ze de César voor beste vrouwelijke bijrol in ‘Les choses qu’on dit, les choses qu’on fait’ van Emmanuel Mouret. In eigen land won ze tot viermaal toe een Magritte. In 2013, 2015 en 2018 voor beste actrice in films van Joachim Lafosse en Lucas Belvaux, in 2023 voor beste actrice in een bijrol in ‘Close’ van Lukas Dhont.
Afgelopen herfst sprak Émilie Dequenne openlijk over haar ziekte, een zeldzame vorm van bijnierkanker. “Kanker is geen schandelijke ziekte,” getuigde ze, vastberaden om het gesprek op gang te brengen en bewustzijn te creëren over het verdriet, de zware behandelingen en de vermoeidheid die ermee gepaard gaan. Op moedige wijze gebruikte ze haar bekendheid om de kankerpatiënten een stem te geven.
Haar laatste rol speelde Émilie Dequenne in ‘TKT, een film van de Belgische cineaste Solange Cicurel. Een aangrijpend drama over pesterijen op school, waarvan ze zelf ook slachtoffer was geweest. Nog één laatste keer vertolkte ze met onvergetelijke vastberadenheid en intensiteit de rol van een gekwelde moeder.
Émilie Dequenne zal worden gemist door haar vele fans, en ook de filmwereld in binnen- en buitenland rouwt om haar. Helaas wordt hiermee een belangrijk hoofdstuk uit de Belgische cinema afgesloten, maar een prachtige verzameling cinematografisch vastgelegde emoties zal voor altijd in ons geheugen gegrift blijven.
