Cinevox Le cinéma vu par les belges
Nog zo’n razend interessant festival dat eigenlijk veel meer aandacht van onzentwege verdient : Docville. Het festival van de documentaire film. Vol films met feiten die vaak de fictie overtreffen. Of met woorden en zinsneden die veel straffer zijn dan wat uit de kokers van gereputeerde scenaristen komt gerold. Docville loopt van 3 tot 11 mei in Leuven.
In eigen land hebben we intussen stilaan ook een lichting documentairemakers die naam en faam aan het maken is. Geen toeval dat alsmaar meer documentaires het reguliere bioscoopcircuit aandoen.
Ook al zijn we er laat mee, we gaan hier trachten enkele van de Vlaamse documentairemakers aan het woord te laten. Het is te zeggen : we zetten ze in actie. We hebben enkele onder hen een vragenlijstje bezorgd en zij die tijd en zin hebben, zullen hier aan bod komen. We zijn in ieder geval blij dat Sander Vandenbroucke al gereageerd heeft.
Zijn film ‘Brussels Express’ wordt woensdag 8 mei om 19u30 getoond in de Soetezaal, voor ‘Behind the Redwood Curtain’, een andere Belgische film van Liesbeth De Ceulaer die in Leuven zijn wereldpremière beleeft.
Maar hier hebben we het over Sander Vandenbroucke, iemand die we gewoonweg in de
gaten moeten houden als we pretenderen met film bezig te zijn. Een blik op zijn site en je ziet dat hij het soort man is dat met één beeld meer zegt dan een ander met duizend woorden. En hij zet dan ook nog eens de juiste beelden op een rij. Wat hij doet in zijn fietsdocumentaire ‘Brussels Express’ is gewoonweg een lust voor het oog. Er zit ook een verhaal aan vast dat met woorden wordt verteld, over geschifte kerels die op hun ijzeren ros door de hoofdstad van het land razen. Fietskoeriers dus. Moet je zien in het groot om je ogen niets van het spektakel te onthouden. ‘Premium Rush’, maar in het echt.
Sander had voor ons een pak antwoorden. Hier komen ze. Samen met onze vragen.
Hoe bent u ertoe gekomen om uw film te maken? Was het vooral het onderwerp dat u aantrok?
“Ik ben aan de film begonnen uit een soort frustratie om telkens stil te staan in de Brusselse files en een oplossing leek me zo makkelijk en eenvoudig dat ik met het idee van Brussels Express ben gestart. Dat idee, naar een fiets grijpen voor korte afstanden, 
wat voor Belgen en Vlamingen zo evident lijkt te zijn, sijpelt niet door in Brussel en met deze documentaire wou ik onderzoeken hoe dat komt. Enerzijds heb je België als het wielerland en anderzijds heb je Brussel als één van de steden in Europa waar je het meest stilstaat. Dat contrast leek me interessant. Dit probleem wou ik via mensen concreet maken en zo ben ik bij de koeriers terechtgekomen, want zij beleven het van op de eerste rij. Na enkele gesprekken leken de interviewees met zoveel passie te vertellen dat het al snel duidelijk bleek dat hier iets mee te doen was. Daarnaast bestonden veelal muffe fietsactivistenfilms om het probleem te bestrijden en deze taal wou ik doorbreken met ‘Brussels Express’.”
Was het verhaal moeilijk in beeld te brengen?
“Niet echt, na de eerste proefopnames zag ik snel dat de koeriers tegenover de files goed op beeld overkomen. Inhoudelijk konden we veel staven met de interviews en in montage kwamen die 2 werelden goed bij elkaar. Als cameraman heb ik veel tijd gestoken in het zoeken naar kaders die je niet meteen zou verwachten of waar dat contrast letterlijk te zien is.”
Hebt u de film met grote middelen gedraaid?
€350 ex btw
Wie hanteerde de camera? Wie deed het geluid? De montage? Is de samenwerking goed verlopen?
“Ik heb alles zelf gedaan, wat me veel vrijheid gaf. Voor de volgshots werkte ik samen met David Doom.”
Is er veel tijd gegaan over de ontwikkeling van het project?
“Omdat dit gedraaid is met eigen middelen en zonder steun was er niet echt sprake van
ontwikkeling en/of productiefases. We zijn er aan begonnen en pas gestopt op het moment wanneer we dachten genoeg bruikbaar materiaal te hebben. Tijdens de winter hebben we niet gedraaid omdat we een never-ending-summer nodig hadden, het autoverkeer is telkens ’s morgens in grijs weer opgenomen. Zo hadden we visueel ook contrast.”
Wat hoopt u met uw documentaire te bewerkstelligen? Heeft u meer ambities dan louter uw film aan de mensen te laten zien?
“Deze film is gemaakt met de bedoeling het aan zoveel mogelijk mensen te laten zien, daarom is het ook gewoon op www.brusselsexpressfilm.be te zien. Om ergens een algemeen bewustzijn over dit probleem los te maken,… want iedereen staat tenslotte wel eens in die files. Dat de film is opgenomen in veel filmfestivals in binnen- en buitenland is geweldig.”
Ziet u zichzelf als documentairemaker? Of bent u een filmmaker die zich ook aan fictie zal wagen?
“Deze film heb ik nu wel zelf gemaakt maar eigenlijk ben ik cameraman, mijn motivatie komt altijd uit fotografie. En fictie of documentaire… het ruwe of de echtheid uit documentaire en het samenwerken naar beeld uit fictie!”
Wat is voor u het belang van Docville?
“Docville volg ik al heel lang en ieder jaar ben ik verrast door hun frisse selectie.”
Waarom moeten mensen volgens u absoluut uw film zien?
Omdat ‘Behind the Redwood Curtain’ erna speelt.”
Documentaires worden alsmaar vaker vertoond in het reguliere circuit. Hoopt u op een bioscooprelease of zit dat er niet in? Hebt u ook internationale ambities met uw film?
“Met Brussels Express zit deze kans er heel waarschijnlijk niet in… de film wordt wel wereldwijd vertoond op kleinere festivals. In verband met de tendens: de middelen om filmische documentaires te maken worden toegankelijker, dat is aangenaam, want zo worden goede verhalen ook beter gefilmd.”
Zie ook :
de site van Sander Vandenbroucke
Liesbeth De Ceulaer over ‘Behind the Redwood Curtain’
Ibbe Daniëls over ‘Rêve Kakudji’
Bram Conjaerts over ‘The Circle’
Vincent Coen en Guillaume Vandenberghe over ‘Cinéma Inch’Allah’
Jozef Devillé over ‘The State of Belgium’
