Victoria won recent de Prijs voor Beste Documentaire op DOCVILLE, vanaf vandaag is hij online te bekijken. De film werd geregisseerd door Liesbeth De Ceulaer, Isabelle Tollenaere en Sofie Benoot.
Dag Sofie, jullie waren gewend om alleen films te maken, hoe was het om dan plots met drie samen te werken?
Dat was een hele uitdaging, het heeft z’n voor- en nadelen. Je zou denken dat de dingen dan sneller gaan, maar het eigenlijk net het tegenovergestelde omdat we altijd allemaal achter alle keuzes wilden staan. Het was een parcours van zes jaar, dat zorgt natuurlijk wel voor een intense band. Ik zeg altijd: “We zijn begonnen als hele goede vrienden, maar geëindigd als zusters”.
Je discussieert natuurlijk wel veel, maar dat was een goede oefening. Je moet de intensies uitspreken die normaal enkel in jouw hoofd zitten, dat vergt dus veel communicatievaardigheden. Soms vind je van jezelf dat je een fantastisch idee hebt en vinden de anderen dat niet, dat is dan wel confronterend.
Wat zit er van jou in?
Ik denk wel dat dat er in zit, maar we wilden geen compromis-film met een beetje Isabel, een beetje Liesbet en een beetje Sofie. Natuurlijk sluipen er persoonlijke fascinaties in van elk van ons, bij mij is dat sinds ik Desert Haze gemaakt heb de woestijn en de hele geschiedenis van de pioniers. Je kan er niet de vinger opleggen wat van wie is, we hebben samen een nieuwe vorm ontwikkeld.
En die vorm bevindt zich ergens tussen fictie en docu?
Ja, dat komt door de ontmoeting met ons hoofdpersonage. Het was heel duidelijk dat Lashay graag wou spelen, hij was niet geïnteresseerd in dat we hem zouden volgen. Hij is enorm creatief en fantasierijk, dus we wilden hem ook die ruimte geven.
Soms legt de werkelijkheid je die vormen ook op, dat was heel boeiend voor ons. Als regisseur begin je vaak met een idee waarvan je dan iets maakt, maar nu was het meer een dialoog met de omgeving. Als je zolang aan iets werkt, groeien de dingen geleidelijk.
Wat is er dan in die zes jaar allemaal gebeurt?
We zijn drie keer op research geweest in California City en drie maand gaan draaien. Liesbet heeft onlangs ook berekend dat we een jaar gemonteerd hebben. Dat hebben we ook met ons drie gedaan en dan moet je natuurlijk ook met alle agenda’s rekening houden. Ik geef bijvoorbeeld nog les aan Sint-Lukas in Brussel, waardoor het dus soms wat trager gaat.
Maar die tijd heb je ook nodig eer het iets kan zijn waar iedereen achterstaat, ook Lashay. Je zou gemakkelijk een reportage kunnen maken over zo’n onderwerp: er naartoe gaan, wat gekke dingen filmen en terugkomen, maar dat is niet wat wij voor ogen hadden.
Bij jullie is er veel gebeurd in al die jaren, is er met California City iets gebeurd in die tijd?
California City is een plek van komen en gaan, dus die stad blijft op die manier altijd wel wat in beweging. Er vertrekken mensen, er komen weer anderen toe. Het is een soort doorgangsplek, om weer iets op te bouwen. Het is een plek van transformatie, maar je kan niet zeggen dat de stad zelf gegroeid is. Die blijft zowat in hetzelfde bevolkingspercentage hangen en het potentieel ervan, namelijk een metropool worden, dat zal allicht nooit gebeuren.
Zeg nooit nooit natuurlijk… sinds de legalisatie van cannabis voor medisch gebruik, zijn ze daar plantages aan het aanleggen. Het klimaat is daar blijkbaar geschikt voor en er is veel ruimte in de woestijn. Misschien is dat wel de toekomst van California city.
Je weet natuurlijk nooit of dat plan dan weer echt doorgaat, er was ook ooit iemand die daar een stad ging neerplanten…
Nat Mendelsohn heeft de stad daar inderdaad in de jaren vijftig gebouwd, maar die geschiedenis wilden wij niet vertellen. We wilden de link leggen tussen de stad en Lashay, de twee zijn nog wat in wording. Ze kunnen nog altijd groeien, er is die mogelijkheid. We wilden niet puur het anekdotische van een gekke stad in de woestijn vertellen, waar de maker is weggevlucht van zijn creatie zoals bij Frankenstein.
Is het een beetje een horrorstad?
Nee, ik vind het ook echt geen deprimerende plek. Ik mis California City soms wel, maar ik ben dan ook een woestijnmens. Mensen die er komen wonen hebben vaak wel een heel dubieus gevoel, ze komen meestal uit het bruisende Los Angeles. Anderzijds zie je ook dat bepaalde mensen een band beginnen te krijgen met die woestijn.
Dat was wat ons zo aantrok in Lashay, dat hij echt een fascinatie begon te krijgen voor de vlaktes en de dieren. Op een gegeven moment zegt hij in de film: “Ik vind de woestijn wel Gucci”, dat is zijn stopwoordje. Je merkt dat hij het heeft leren appreciëren, maar dat is niet voor iedereen zo natuurlijk. Er is niet zoveel te doen, een heel leven en carrière opbouwen is dus niet voor iedereen mogelijk.
Wat is de definitie van ‘Gucci’?
Wanneer een situatie er niet rooskleurig uitziet, er toch iets mee doen. Een beetje het blinken van de lelijkheid, van het slechte iets goeds maken.
Is het goedkoop om daar te wonen?
Ja, dat is één van de redenen dat mensen daarnaartoe gaan. En daarnaast ook om te vluchten van het geweld en de economische wantoestanden in L.A.
Is het dan nog wel een doorgangsplek, als veel mensen daar blijven omdat het het enige is wat ze kunnen betalen?
Ik noem dat zo omdat ze er vaak een paar jaar een nieuwe kans krijgen. Er is daar bijvoorbeeld een adult school voor mensen die hun middelbaar diploma op latere leeftijd willen halen, dus die stad biedt mogelijkheden om een nieuw leven te beginnen. Sommigen gaan daarna ergens anders naartoe, anderen blijven daar omdat ze echt van die stad houden. Je ziet wel dat veel jonge mensen terug moéten verhuizen omdat er gewoon geen werkgelegenheid is. Behalve dan het onderhoud van de stad zelf, wat Leshay doet, of hier en daar in een winkel werken.
Hoe zit het daar met criminaliteit?
Een beetje zoals overal denk ik, de cijfers ken ik niet. Het is een rustig woestijnstadje, maar natuurlijk zijn er hier en daar wel incidenten. Omdat er ook veel mensen uit bendes van L.A. naar daar komen, is er onderling wel kleine criminaliteit. Maar het is zeker niet onrustwekkend, dat wordt soms wat opgeblazen.
De eerste maand dat we daar waren hadden we vooral contact met de blanke bewoners die daar al vijftig jaar woonden, die waarschuwden ons dan voor de wat criminele wijken. Zoals in elke Amerikaanse stad zag je dus dat er zelfs daar sprake is van segregatie. Maar wij hebben daar niks van gemerkt, we zijn overal met open armen ontvangen.
Het is nu twee jaar geleden dat jullie daar zijn geweest, staan jullie in contact met hen?
Ja, met Lashay hebben we vaak contact en het gaat goed met hem. We wachten nog wat op een Amerikaanse première, hopelijk kan die in levende lijve gebeuren want voor hem zou die festivalervaring iets unieks zijn. Hij is meer dan alleen maar een personage in de film, hij heeft hier echt een grote credit in. Je wil hem dat dus wel kunnen bieden, maar op dit moment ziet het er helaas niet rooskleurig uit.
Ik was gelukkig toevallig in California toen de film net af was, dus heb ik een ommetoertje gemaakt om hem persoonlijk de film al te kunnen tonen. Lashay en ik hebben er samen naar gekeken en dat was een ontroerend moment. Hij vond het heel Gucci.
Hoopt hij nu dat hij een ster wordt?
Hij is al een ster, hè! Hij is in ieder geval heel trots.
Heeft Ryan Gosling hem al gezien?
(Lacht) Daar is dé vraag! Nee, hij krijgt wel eens een Vimeo-link.
Sorry, ik moet dat natuurlijk vragen… Hoe is dat juist gegaan?
Ik had net Desert Haze af, die gemonteerd was door Nico Leunen. Die kreeg daarna de vraag van Ryan Gosling om zijn film te monteren en dan heeft hij daar maanden in Gosling zijn kelder gezeten. Op een gegeven moment moesten wij voor Victoria naar L.A. en zei Nico: “Ik heb net Desert Haze aan Ryan laten zien en hij wil jullie graag ontmoeten”.
We hebben toen geluncht in zijn huis en dat was een hele aangename ontmoeting. Hij was toen heel geïnteresseerd in ons verhaal, Nico heeft onlangs nog gebeld om te zeggen dat hij vroeg naar de film.
Hij wou eigenlijk een rolletje spelen?
Dat is een beetje opgeblazen… Tijdens die lunch waren we bezig over de ontstaansgeschiedenis van California City en hij zei:“If you ever need a person to play Nat Mendelsohn, I’ll be ready to”. Maar dat is dus niet ons idee geworden, daar was niet echt de ruimte voor.
Misschien heeft hij ooit nog wel eens interesse in een ander project met jullie.
Ik denk dat mensen constant iets willen van iemand als Ryan Gosling. We gaan hem gewoon de film opsturen en als hij zelf ooit met een voorstel afkomt dat ons ligt…
Ik hoor toch ergens de mogelijkheid van een verfilming, geproduceerd en gespeeld door…
Nee, er is wel potentieel maar dat zal dan toch door iemand anders worden gemaakt.
Zie dat hij er niet mee gaat lopen, hè.
Hij mag.
Bekijk Victoria via: