Bülent Öztürk en zijn overpeinzingen bij de overgang (2016 – 2017)

 

Koerdische Turk Bülent Öztürk had weinig tijd nodig om onze taal te leren en ook de filmtaal was hij in geen tijd machtig. En zo geraakte hij niet alleen snel ingeburgerd, al vlug bleek dat hij een stem had, en een oog.  Veel ogen. Als filmmaker vond hij zijn weg en vertelde hij verhalen waarvan de wortels in de grond van zijn thuisland zaten. En toch waren ze universeel en overschreden ze moeiteloos de grenzen. En na de indringende kortfilms, die tal van prijzen wonnen, mogen we ons in 2017 verheugen op zijn eerste langspeler. Blij dat we zo’n mijnheer aan het woord kunnen laten.

1) Was 2016 een goed filmjaar voor u en voor de Belgische film en waarom of waarom niet? (hoogtepunten, laagtepunten…)

2016 was een zeer goed jaar voor mij, en stond helemaal in het teken van mijn debuut langspeelfilm ‘Blue Silence’. Het is een project waar ik al lange tijd aan had gewerkt, en met de steun van het VAF heb ik dit jaar eindelijk mogen draaien, in Istanbul. Net op tijd, bleek. Aangezien de stad momenteel roerige tijden doormaakt, zou daar filmen nu onmogelijk zijn.

2) Wat zijn uw filmplannen voor 2017?

Nu ‘Blue Silence’ sinds enkele weken geleden volledig is afgerond, hoop ik dat de film op festivals veel harten zal beroeren. En dat de film daarna, zo snel mogelijk in de zalen van ons land verschijnt.
2017 zal ik verder aan het verhaal van ‘Cowboy Kurt’ schrijven waarvoor ik scenariosteun heb gekregen van het VAF.

3) Wie waren voor u de figuren van het jaar op filmvlak (Vlaanderen, België…)? (dat kunnen acteurs, producers, regisseurs, scenaristen, D.O.P’s, gaffels of om het even wie zijn uit de filmwereld)

Dat waren zonder meer de mensen die mee hebben gewerkt aan ‘Blue Silence’. Allereerst mijn producer, Tomas Leyers. Een man die de ziel van mijn scenario snel begreep en op artistiek vlak mij alle steun gaf die ik kon gebruiken.
En dan heb ik ongelofelijk veel respect voor de leden van de crew van mijn film, met hun collectieve vastberadenheid. De opnames van ‘Blue Silence’ gebeurden zeker niet onder ideale omstandigheden. We hadden maar 26 draaidagen en iedereen stond elke dag daarvan honderd procent klaar. Het weer was erg veranderlijk, alle seizoenen leken voorbij te komen. Niemand kon ziek worden of klagen, daar was geen tijd voor. Ook de politieke situatie in Turkije maakte de job voor niemand makkelijk. Tijdens het filmen in Istanbul zijn er in de stad zelfs aanslagen geweest. Dat maakte de achterblijvers in België uiteraard ongerust. Maar de crew was bijzonder dapper en gemotiveerd, iedereen wilde juist verder gaan met het werk.

4) Wie worden voor u de figuren van volgend jaar? Wie moeten we in de gaten houden?

Iemand die aan het begin van zijn carrière staat, maar die wat mij betreft erg creatief en getalenteerd is, is monteur Jérôme Bartholomeus. Ik heb hem pas op het einde van het werkproces van mijn film leren kennen, bij het maken van de trailer. Ik hoop zeker nog eens met hem aan de slag te gaan, en gun hem dat zijn vaardigheden worden opgemerkt in montageland.

5) Welke vraag zou u zelf gesteld willen krijgen aan het eind van 2016 en/of het begin van 2017 en wat zou u er op antwoorden?

VR. : Op welke manier kan film nog bijdragen aan een betere wereld, wanneer gewelddadige conflicten maar niet op blijken te houden en vluchtelingen bijna nergens veilig lijken te zijn?

A. : Ik vind niet dat iedere filmmaker verplicht is om met zijn werk engagement voor oorlogsverhalen te tonen. Ik weet ook niet of film er echt voor kan zorgen dat zulke grote en nare situaties kunnen worden opgelost. Mijn werk gaat wel vaker over de weerslag van culturele of politieke situaties op mensen. Ik toon de grootsheid van hun kleine verhalen. Omdat ik geloof dat je een beroep kan doen op het geweten van de kijker. Je geeft de kijker zelf de tijd en ruimte om het onderwerp een plaats te geven, op zijn eigen manier. Ik reken op de empathie die in de mens verscholen zit.

6) Is er een vraag die je aan iemand uit de Vlaamse filmwereld gesteld zou willen zien? Zo ja, welke?

Ik zou het niet durven, maar ik zou schrijfster Griet Op de Beeck wel willen vragen of ze met mij zou willen verder schrijven aan het scenario van ‘Cowboy Kurt’. Dat zou mijn eerste Vlaamse film kunnen worden. Ik vind haar werk geweldig.

Zie ook : anderen die onze nieuwjaarsvraagjes beantwoordden