Bérénice Bejo, de strijdende moeder van ‘Mexico 86’

In Mexico 86, de nieuwe film van César Díaz, is Bérénice Bejo in vrijwel elke scène te zien. Ze vertolkt María, een moedige moeder die zich met hart en ziel inzet voor de revolutionaire strijd om haar land, Guatemala, te bevrijden. Tegelijk wil ze haar zoon – en bij uitbreiding de wereld – een betere toekomst schenken. Zelfs vanuit ballingschap in Mexico blijft ze vechten, ook al betekent dat dat ze ver van haar zoon moet leven. Tot het moment dat ze geen andere keuze meer heeft: ze moet opnieuw voor hem zorgen. De Frans-Argentijnse actrice vertelt over haar rol en de impact van dit intense project.

Hoe zou je Mexico 86 in enkele woorden omschrijven?
“Het is een film over engagement en verzet. Een feministische film die laat zien dat iedereen zich kan inzetten en daar het recht toe heeft – ook vrouwen. Het is belangrijk verhalen te vertellen die je de mogelijkheid geven om je zo’n wereld voor te stellen. Te zien dat het mogelijk is. Dat is precies waarom ik de rol heb aangenomen.”

Wat typeert uw personage, María?
“Haar compromisloze engagement om haar zoon Marco een betere wereld te bieden. Daarom vecht ze, niet omdat ze geniet van het strijdtoneel. César en ik voelen dat in ons lijf, in onze familiegeschiedenis. Mijn ouders zijn destijds naar Frankrijk gevlucht om hun kinderen een betere toekomst te geven. Ook María krijgt op een gegeven moment te horen van haar geliefde: ‘Kom, we stoppen ermee, beginnen een normaal leven.’ Maar dat kan zij niet. Voor haar bestaat een ‘normaal leven’ enkel dankzij mensen zoals zij, die zich opofferen. Gelukkig zijn er mensen zoals María, die hun persoonlijke leven opofferen voor een groter ideaal. Niet iedereen kan dat. En zij doet het met liefde en respect voor haar zoon, ook al kan ze niet de moeder zijn die ze zou willen zijn. Het offer dat zij samen met haar zoon brengt, is enorm – om de wereld voor iedereen beter te maken. Ze is een echte heldin. Zulke verhalen moeten verteld worden, zeker vandaag, in een wereld die volop verandert en waarin veel mensen zich liever veilig terugtrekken. Maar als iedereen zich verschuilt, stort alles in.”

María voert een dubbele strijd: tegen de dictatuur én binnen haar eigen groep activisten. Haar moederschap wordt in twijfel getrokken.
“Men eist van haar dat ze haar zoon wegstuurt, maar ze weigert. Haar medestrijders begrijpen dat niet – ze vinden het te gevaarlijk. Voor hen is haar kind haar zwakke plek. In de film zie je hoe ver je engagement voor het verzet op de spits wordt gedreven onder een dictatuur. María zet alles op het spel. Ik luisterde laatst naar een podcast over Cleopatra. Zij koos ervoor zichzelf van het leven te beroven, in plaats van zich over te geven aan Octavianus, de latere keizer Augustus van Rome. Ze wilde zelf beslissen over haar lot. María denkt op dezelfde manier.”

De film snijdt zware morele en politieke thema’s aan, maar is ook spannend en meeslepend.
“César wilde vooral een verhaal vertellen, een echte film maken – spannend, intens, onderhoudend. Het is ook een thriller, met het spel van geheime identiteiten, gevaarlijke missies, en spionage. Maar die vorm laat hem toe om een diepere laag aan te boren, zonder de film te verzwaren. Het is een slimme mix.”

Het is het verhaal van een heldin die een hartverscheurende keuze maakt – iets wat vandaag nog steeds relevant is.
“Toen we vier jaar geleden aan de film begonnen, konden we niet vermoeden hoe actueel hij zou zijn. Tijdens de opnames was de invasie van Oekraïne net begonnen. En bij bepaalde scènes dachten we: wat María zegt, klinkt alsof het vandaag nog uitgesproken kan worden. De strijd en het verzet in Oekraïne worden nu gedragen door zowel mannen als vrouwen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren er ook vrouwelijke verzetsstrijders, maar vaak in andere rollen. Deze film laat je nadenken over die dynamiek. Mannen hoeven zich niet minder mannelijk te voelen als ze niet naar het front trekken. En vrouwen moeten zich niet verbieden om dat wél te doen. We moeten stoppen met denken dat mannen onverschillig zijn over oorlog, over het achterlaten van hun kinderen. Ik heb veel gelezen over Oekraïne – ook mannen zijn doodsbang, ze huilen, net als vrouwen. En heel wat vrouwen nemen actief deel aan het verzet.”